जिवंत

क्षण क्षण

विझतो

कण कण

झिजतो

तरीही

कसा मी

बाकी उरतो?

मी रोज

हरतो

मी रोज

मरतो

तरीही कसा

जिवंत ठरतो?

झाड लाजलेले...

सकाळी-सकाळी
ऐकले
द-ब-क-त
कंकण
वाजलेले...
समोर पाहताच
दिसले
झाड हिरवे
लाजलेले!

वेगे धाव...

वेगे धाव
धाव वेगे
पाहू नको मागे
मागे ना सोयरे
ना कुणी सगे
वेगे धाव...

शून्यातून येशी
शून्यातच जाशी
तुझ्यासवे
जाते सारे
मागे नुरतात धागे
वेगे धाव
धाव वेगे
पाहू नको मागे...
(काव्यांश)

साहस

कसे तुला ना कळले
नाही मलाही कळले?
कधी केतकी बनात
पाय चुकून वळले!
अशा केतकी बनात
देऊ नये हाती हात
जरी मादकसा गंध
भिजू नये चांदण्यात
असे चांदणे विकारी
जाऊ नये त्या आहारी
असे किंमत जीवन
त्याची जगाच्या बाजारी
कधी करता येईल
आपल्याला हे साहस?
आणि तोडता येईल
जन्मदात्यांचा विश्‍वास?
नाही तुला जमणार
नाही मला जमणार
धीर होईतोपावेतो
चांदणेच संपणार!

झाड आणि पाखरू (३)

पाखरा पाखरा
कुणासाठी
घरटे इवले
बांधतोस रे?
पिले तुझी
शहाणी होताच
उडून सारी
जातील रे!

भूल

स्वसामर्थ्यावर
झाडाने
केले
वादळांशी दोन हात
......जिंकले!
अल्लड विद्दुल्लतेला
भुलून
कवटाळण्यास
पसरले हात
......संपले!

उशीर

झाली कधीच पिवळी

पाने आशेची कोवळी

नको देऊ आता पाणी

नाही फुलणार कळी

जेव्हा फुलायचे होते

तेव्हा झुलविले तूच

मला हसायचे होते

तेव्हा रडविले तूच

फार उशिरा तू आला

वेड्या, बहर संपला

कळी कोमेजून गेली

मुग्ध सुगंध लोपला

सारा उडेल पाचोळा

नको होऊस तू वारा

तुझी फुंकरही आता

मला वादळाचा मारा!

पिशी!

...आता तुमच्या हातात

बावन्न पत्त्यांचा

एक संच असेल;

दोन रंगी-

वास्तवदर्शी काळा

स्वप्नील गुलाबी....

रंगांच्या भानगडीत पडू नका;

पिसत राहा

अगदी पिसे लागेपर्यंत

कारण,

त्यातच असेल

तुमची पिशी हटविणारा

हुकमी एक्का...

सापडला तर बेहत्तर

नाहीतर बोंबलत बसा

गुढीपाडव्यापासून

थेट होळीपर्यंत!

(काव्यांश)

प्रेम कुणावरही करू नये!

आपण आपलं मस्तीत जगावं
हॉटेलात जावं.. खावं - प्यावं...
पोरींचं बिल उगाच भरू नये;
प्रेम कुणावरही करू नये!
प्रेम म्हणजे
एक अजब गेम असते
जिच्यासाठी आपण धडपडतो
...तडफडतो
ती चक्क
दुसऱ्याची डेम असते
सत्य ध्यानी आल्यावर
फुक्कटचं झुरू नये;
प्रेम कुणावर करू नये!
म्हणे-
प्रेम म्हणजे
एक पवित्र नातं असतं!
अहो, कसचं काय!
प्रेम म्हणजे
एक विचित्र जातं असतं...
दळणारं आंधळं
दळदळ दळत असतं
आणि पीठ मात्र
भलतचं कुत्र खात असतं
आपण दळलेल्या पिठावर
ऐऱ्यागैऱ्याने चरू नये;
म्हणून आपणच
प्रेम कुणावर करू नये!
चेहऱ्यावरचं चांदणं तिच्या
कितीही दुधाळ असलं,
गुलुगुलू बोलणं तिचं
कितीही मधाळ असलं,
तरी...
शहाण्यानं मधमाशी
हातात धरू नये;
प्रेम कुणावरही करू नये!

कळले!

निघालो तेव्हा होता
सूर्य माझ्या पाठीशी
किरणे आल्हादक
आशादायी...
पोचलो तेव्हा कळले
सूर्यही मावळतो!

अखेर

ज्याच्यासाठी

केला होता अट्‌टहास

त्यानेच लावला

गळ्याला घट्‌ट फास

श्‍वासात होता केवळ

ज्याचा ध्यास

त्यानेच रोखला

अखेर माझा श्‍वास!

कशासाठी?

बोलता-चालता येत नाही...

झाडे

जगतात कशासाठी?

बहुधा,

त्यांच्याभोवती

किलबिलणाऱ्या

पाखरांसाठी...!

घर

ताडांच्या-माडांच्या

चंदनी खोडांच्या

गर्दीत नसले

तरी

झाडाझुडपांच्या

रापलेल्या दगडांच्या

सहवासात असावे

आपले घर

त्या घरात

दरवळत राहावा

रानकोवळ्या

सोनपिवळ्या

रानफुलांचा

सुगंधी स्वर...!

जाताना...

फुलापासून दुर्मिळ
जाताना थोडे दूर
का भरून आला?
आला माझा ऊर...

पाकळ्यांतील केसरांनी
झेलले रक्तकण माझे
लाल-गुलाबी ते गंधाचे
फुलावर सुंदर ओझे
ऐन ग्रीष्मात का आला
डोळ्यांना माझ्या पूर
का भरून आला?
आला माझा ऊर...

नाही!

तुझे बांधलेले केस

माझ्या भविष्याला फास

सोड आता ते मोकळे

माझा कोंडला गं श्‍वास

तुझे मिटलेले ओठ

माझ्या भिजल्या पापण्या

किती घेशील अजून

माझ्या प्रेमाच्या चाचण्या?

तोड बंधने तू सारी

जोड बंधने ही न्यारी

चल अबोध धुक्‍यात

घेऊ गगनभरारी

मला म्हणालीस काही

काय म्हणालीस- "नाही'...!

एका शब्दानेच तुझ्या

धुके विरून गं जाई

कळी...

हळुवार फुंकर घालत
मी पाकळी पाकळी
उलगडत जातो...
कळी खुलते
मनमोकळी होते
अन्‌ अलगद मला
पाकळ्यांत मिटून घेते